BAŞLANGIÇ HİKAYEM

Kendinden Vazgeçmek Bu Olsa Gerek.. 

Neredeyse kendini bildi bileli kilolarına mahkum olduğunu farkında bile olmadan yaşayan “yüzün güzel, kilo sana yakışıyor” sözleri ile 34 yaşına kadar kendini avutan, her sene biraz daha kilo alan ama yine de pozitif halinden ödün vermeyen kilolarıyla barışık olduğunu düşünen, kompleksleri olduğunu düşünmese de foto çektirirken hep göğüs hizasından yukarıda pozları olan, bakımlı fakat aynadaki yansıması ile mutsuz olan genç bir kadının hikayesi bu…

  Can kuzenim Esra Ablam beni her gördüğünde halime üzülen birçok insandan (başta canım annem) bir tanesi.

Heyecanla bir gün bana “yiyerek zayıflanıyormuş” diyerek bir diyetten bahsetmeye başladı. Ben farkında olmadan kendimden o kadar vazgeçmişim ki söylediklerini dinliyor fakat bir kulağımdan giriyor diğerinden çıkıyordu. Bir süre sonra ikinci ziyaretimde kendisi Dukan kitabını almış. Okumaya başlamış bile . Bana kitaptan bazı bölümleri okuyor…

Ben yine aynı ben.. değişen bir şey yok..

Bir süre sonra şirketime her ay düzenli gelen kitapçımdan bu kitabı temin ettim.  Kitaplıktaki yerini aldı. Alması gereken yerden eser yok…

Sıra Özlem’e geldi (Ekip arkadaşlarımdan) “Hadi Gül Hanım Hadi Gül Hanım. Okuyun da başlayalım” lar… ve herşeye rağmen yine umursamayan ben… topu ona attım oku da başlayalım dedim. Sanki zaman kazanıyorum.  Özlem kitabı aldı. Okudu. Anlamadım diyerek J (istese bal gibi anlardı o ayrı) topu bana çevirdi.

 Nasıl oldu bilmiyorum hadi bu pazartesi başlayalım dedim. Ufaktan kitabı okumaya başladım. Günlerden 4 Şubat 2013 ben tartıda 130’larda geziyorum. Nasıl bir tesadüftür bilmiyorum ama canım babamın ölüm yıldönümü olan 4 Şubat benim yeni doğum tarihim oldu.